Ορκίστηκα Ναυτοπρόσκοπος στο 7ο Σύστημα Ν/Προσκόπων της Χαλκίδας όταν πήγαινα Α Γυμνασίου (αν θυμάμαι καλά το 1994). Πρόλαβα να κάνω 4 κατασκηνώσεις στα βουνά και τις παραλίες της μάνας Εύβοιας, πρόλαβα να πάρω το Χρυσό Βέλος αλλά οι πανελλήνιες στάθηκαν μία καλή δικαιολογία για να αποχωρήσω μόλις ένα χρόνο μετά την "αναβάθμιση" σε ανιχνευτής. Το χάρηκα αλλά δεν το χάρηκα όσο ήθελα
Εξαιρετικός τρόπος για να μεγαλώσει ένα παιδί.
Δε θα ξεχάσω ότι το καλοκαίρι του 1993, τέλος ΣΤ' Δημοτικού, οι γονείς μας πήγαν στην Golden Horse (μαζί με τον αδερφό μου). Για όσους ξέρουν, είναι από αυτές τις κατασκηνώσεις που η μεγαλύτερη αγγαρεία είναι να στρώσεις το κρεβάτι σου. Κι η μεγαλύτερη συγκίνηση το επισκεπτήριο της Κυριακής. Τους πήραμε τηλ να έρθουν να μας πάρουν την πρώτη εβδομάδα..
Την επόμενη χρονιά μπαίνει ο προσκοπισμός στη ζωή μας και το καλοκαίρι μας βρίσκει στη 2βδόμαδη κατασκήνωση στην παραλία της Αγίας Άννας.. Το κλάμα που ρίξαμε όταν τέλειωσε η κατακήνωση και έπρεπε να ανέβουμε στο λεωφορείο του γυρισμού δε θα το ξεχάσω ποτέ.. Όπως δε θα ξεχάσω τα γερμανικά 2-4, τις αγγαρείες στα αυτοσχέδια μαγειρεία, τις εκδρομές στο βουνό, τα σκετς κλπ κλπ
Α ρε Αντώνη, τι πήγες και θυμήθηκες..