Μετά από μακριά περίοδο εγκλεισμού και στερήσεων ήρθε επιτέλους και η ώρα να ξαναβρεθούμε στα ορεινά.
Το σύστημα έχει ξαναπαιχτεί. Ο Ψηλός παίρνει την πρωτοβουλία και οργανώνει, οι υπόλοιποι ακολουθούμε τον πεφωτισμένο Μάγο της οξιάς σε δασικούς δρόμους από χάρτες που έχει προεγκατεστημένους στο κεφάλι του. Εντυπωσιακή δεν είναι μόνο η λεπτομερής χαρτογραφική αποτύπωση του οδικού δικτύου, αλλά και η καταχώρηση του έτους/εποχής/βατότητας δρόμου και συνοδοιπόρων του κάθε τμήματος.
Και μετά έρχονται οι Σεφ. Εκεί που σκέφτομαι να πάρω καμιά κονσέρβα για να έχω καλού-κακού, πέφτω πάνω σε τριπλές σούβλες με αυτόματη περιστροφή και ατελείωτες σχάρες με κοψίδια. Νομίζω ότι οι Σεφ θα είναι σε θέση να ψήσουν άνετα και μετά από πυρηνική καταστροφή.
Τέλος, αλλά όχι λιγότερο –που λένε και οι εγγλέζοι-, οι παλιοί φίλοι και οι νεότεροι συνοδοιπόροι των χωματόδρομων. Το βουνό θα ήταν διαφορετικό χωρίς την παρουσία τους. Ειδικά η συμμετοχή παιδιών στην εκδρομή έδωσε και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα συνέχειας στην επαφή με τη Φύση.
Στις πολύτιμες στιγμές της πνευματικής διαύγειας που χαρίζει το Βουνό δεν ξεχάσαμε τους απόντες και ιδίως αυτούς που δοκιμάστηκαν ποικιλοτρόπως αυτό τον καιρό. Εύχομαι ολόψυχα να αρθούν τα όποια κωλύματα και να έρθουν στην επόμενη εξόρμηση.
για να ξεκινήσω με τις φωτογραφίες λοιπόν...