Εξαιρετικό θέμα!!! Εύγε Μήτσο.Και μιας και έπεσα σε αδέρφια μοτοσυκλετιστές
ας γράψω και εγώ μια χαρακτηριστική ιστορία από την συμβίωση με τις δίτροχες αγάπες μας...Ήταν χειμώνας του 2004 και συγκεκριμένα κάποιο τριήμερο αργίας (δεν θυμάμαι πότε ακριβώς).
Είχαμε αποφασίσει να πάμε μια βολτίτσα έως το χωριό της γυναίκας μου, 10 χλμ. έξω από τα Τρίκαλα. Φορτώνουμε τα μπαγκάζια στο Triumph Tiger 955i και ξεκινάμε Σάββατο βραδάκι
με σχεδόν ιδανικό καιρό για την εποχή.Μέχρι την Λαμία, όλα καλά χωρίς κάποιο απρόοπτο. Μπαίνοντας στις πρώτες στροφές για το Δομοκό, ο καιρός άρχισε να δείχνει τα δόντια του. Αισθητή πτώση της θερμοκρασίας, ομίχλη και ψιλοχιονόνερο.
Οι πρώτες σκέψεις για το τι θα συναντήσουμε στη συνέχεια έχουν αρχίσει να γυρίζουν στο μυαλό μου αλλά δεν λέω τίποτα για να μην ανησυχήσω την Ράνια.
Με τα πολλά τελειώνουν οι πρώτες στροφές και βγαίνουμε στην μεγάλη ευθεία πριν το Δομοκό. Η ώρα είχε πάει 11 το βράδυ και το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει για τα καλά.
Τουκ τουκ έρχεται το πρώτο χτύπημα στο κράνος από την Ράνια. Μήπως να σταματήσουμε, μου λέει. Έλα μωρέ, της λέω προσπαθώντας να δείχνω σίγουρος και ψύχραιμος, δεν είναι τίποτα θα την βγάλουμε μέχρι το Δομοκό και βλέπουμε...
Εν τω μεταξύ το έχει στρώσει 4-5 εκατοστά στο δρόμο και εννοείται ότι δεν υπάρχει ψυχή πουθενά. Κάπου εκεί έρχεται και το δεύτερο χτύπημα στο κράνος. Μήπως να σταματήσουμε, μου ξαναλέει... Ε, τι ήθελε να το πει, δεν προλαβαίνω να της απαντήσω, νιώθω τον μπροστινό τροχό κάπου να αναπηδά και χωρίς να καταλάβω τι έγινε, πάρτους κάτω...
Ευτυχώς δεν πηγαίναμε με πάνω από 20-30 χλμ. και σηκωθήκαμε χωρίς γρατζουνιά (ήταν και το χιόνι μαλακό, καλά μας έκατσε
). Σηκώνω και τον τίγρη και κάνουμε στην άκρη για ανασυγκρότηση...Ρίχνω μια ματιά στη μηχανή και τι να δω... Από την πτώση είχε σπάσει το αριστερό καπάκι του μοτέρ και τα λάδια έσταζαν έξω. Αρχίζω τα καντήλια
και κοιτάω την Ράνια με ύφος "μην αρχίσεις και εσύ τώρα τα σου τα έλεγα εγώ". Ευτυχώς πιάνει το νόημα και δεν μιλάει.Μην τα πολυλογώ, ξανακαβαλάμε τον πληγωμένο τίγρη και σιγά σιγά και με τα λάδια να στάζουν φτάνουμε στην πρώτη ταβέρνα που είναι λίγο πριν το Δομοκό στα δεξιά. Για καλή μας τύχη ήταν ανοικτή. Μέσα ήταν μόνος του ο ιδιοκτήτης και αφού του είπαμε την ιστορία μας και μας τάισε και κάτι κοψίδια (εντάξει, μας πότισε και μερικά τσίπουρα
) για να πάρουμε δυνάμεις, μας πήγε στα ενοικιαζόμενα που είχε ο ίδιος 1-2 χλμ. πιο κάτω για να βγάλουμε τη νύχτα. Να είναι καλά ο άνθρωπος!!!Το πρωί ξυπνάμε και τι να δούμε... Έξω είχε μισό μέτρο χιόνι
Όλο το βράδυ χιόνιζε... Σκεπτόμενος την όλη κατάσταση και το τι θα κάνω με την μηχανή, ξαναρχίζω τα καντήλια και παίρνω τηλέφωνο τον μηχανικό στην Αθήνα. Αφού του είπα τι έγινε και άκουσα το κράξιμο για την επιμονή μου να συνεχίσουμε ενώ χιόνιζε, μου είπε να βρω μια εποξική κόλλα δύο στοιχείων για να μπαλώσω τη ζημιά και να μπορέσουμε να γυρίσουμε Αθήνα.Όλα καλά ως εδώ, αλλά που θα βρω εγώ τέτοια κόλα κυριακάτικα στο Δομοκό; Μετά από πολύ ψάξιμο (με τα πόδια μέσα στο χιόνι) βρίσκω κάτι σαν μηχανουργείο, το οποίο ήταν κλειστό μεν είχε τηλέφωνο του ιδιοκτήτη στην πόρτα δε.
Τον καλώ και για καλή μου τύχη μου λέει πως έχει την κόλα και θα είναι στο μαγαζί σε καμιά ώρα. Παίρνω την κόλα, φτιάχνω τη ζημιά και την Δευτέρα το απόγευμα αφού είχε στεγνώσει η κόλα (θέλει ένα 24ωρο) βάζω και λάδια και κάπου εδώ τελειώνει η περιπέτεια στο χιονισμένο Δομοκό...
Υ.Γ. kaliakouda σε ζηλεύω...
? Updates every